W encyklopediach pisano, że
WIELKA ENCYKLOPEDIA PWN „NARODOWA”,
Warszawa 2004, t. 20, s. 240:
Panek Wacław - urodzony 22.VII.1948 r. w Opolu, muzykolog, krytyk i publicysta muzyczny; 1966-81 współpracownik m. in.: "Poglądów", "Ruchu Muzycznego", "Jazzu", "Teatru", "Kultury", radia i telewizji. 1983-90 kierownik literacki teatrów muzycznych w Lublinie, Warszawie i Łodzi; od 1990 wydawca. Autor ponad 40 książek poświęconych głównie kulturze muzycznej. (m.in. Jazz, beat, rozrywka 1973, Upowszechnianie kultury muzycznej 1980, Kariery i legendy t.1-3 1984-94 Jan Kiepura 1992, Polski śpiewnik narodowy 1996, Świat muzyki 1999, Encyklopedia muzyki rozrywkowej 2000, Wiedza o kulturze 2002). Pisze też utwory sceniczne.
Kim jest?
Można powiedzieć, że Wacław Panek jest tzw. niespokojną duszą. Jego bardzo różnorodna twórczość wynika z temperamentu autora i szerokich zainteresowań. Nie potrafi zmieścić się w żadnej ramce i dlatego dość trudno go zakwalifikować do jednej, konkretnej szufladki. Czy jest muzykologiem? (Opracował trzystustronicową księgę pracy doktorskiej i wiele artykułów naukowych, był wykładowcą na wyższych uczelniach, uczestniczył w sesjach naukowych, prowadził badania.) Czy jest dziennikarzem? (Napisał ok. 6000 artykułów prasowych, cykle audycji radiowych i scenariusze wielu programów telewizyjnych. Tworzył też nowe czasopisma, których był redaktorem naczelnym.) Czy jest pisarzem, który stara się też wypełniać istotne luki w opisie polskiej kultury muzycznej? (O tym zdaje się świadczyć kilkadziesiąt książek.) Czy jest dramaturgiem? (Pisze dla sceny, był też w kilku teatrach muzycznych kierownikiem literackim.) Czy jest tekściarzem? (Tak nazywają w środowisku muzycznym autorów tekstów piosenek, a Wacław Panek nieco ich napisał, nie mówiąc o wierszach tu i ówdzie publikowanych.) A może jego „niespokojna dusza” wyładowuje swoją energię w działalności organizacyjnej animatora kultury?
Na pewno jest człowiekiem poszukującym prawdy i ładu. Świadczy o tym jego twórczość i umiłowanie historii ojczystej. A wyniki swoich poszukiwań wyraża w różnych formach artystycznych i organizacyjnych, pozostawiając trwały ślad na drogach i ścieżkach kultury polskiej XX i XXI wieku.
Alfred Znamierowski
Wacław Panek prowadzi koncert na Zamku w Liwie (jesień 1993)
***
Wołomin, miasto w którym mieszka i tworzy Wacław Panek i w którym napisał wszystkie dotychczas książki – uhonorował go najważniejszymi swoimi odznaczeniami: „Wołominiak Roku” oraz „Zasłużony dla miasta Wołomina”.
Znamienną formą uhonorowania była też książka biograficzna Obserwatorium muzyczne Wacława Panka. 40 lat pracy twórczej, praca zbiorowa pod red. Małgorzaty L. Chmielewskiej, Wołomin 2006. Książkę tę wydano na zlecenie Urzędu Miejskiego w Wołominie z okazji Europejskich Dni Dziedzictwa 2006 roku. Wacław Panek otrzymał też dwa lata później medal ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Gloria Artis”. Używa pseudonimu literackiego Jarosław Adamski.
Uroczyste spotkanie z okazji 40-lecia twórczości Wacława Panka (z prawej), otworzył burmistrz Wołomina, Jerzy Mikulski (z lewej), a prowadziła Małgorzata L. Chmielewska (w srodku).
ENCYKLOPEDIA MUZYCZNA PWM
Kraków 2002, t. „n-Pa”, s. 325:
Panek Wacław, 22 VII 1948 Opole, pol. muzykolog. 1972 ukończył studia muzykol. na UW przedstawiając pracę dyplomową Muzyka w Polskim Radio w okresie międzywojennym, napisaną pod kier. Z. Lissy. 1973-81 kierował działem muz. w dwutygodniku "Teatr", 1983-85 był kier. literackim Teatru na Targówku w Warszawie, 1985/86 - Teatru Muz. w Lublinie, 1990/91 - Teatru Muz. w Łodzi. 1986 założył kwartalnik "Forum Rozrywki", w którym do 1990 sprawował funkcję red. naczelnego, 1991 założył jako wydawca i red. naczelny tygodnik "Wieści Podwarszawskie". 1993-94 należał do grona doradców ministra kultury i sztuki, 1994-95 szefa Urzędu Rady Ministrów, 1995-96 pisał komentarze dla dziennika "Słowo", od 1997 prowadzi w Wołominie własną firmę p.n. Wydawnicrwo Polskie. Wykładał w Wyższej Szkole Pedag. w Siedlcach (1974/75) i w Kielcach (1975-78) oraz w Akad. Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie (1978-80). Od 1966 P. rozwija działalność piśmienniczą na łamach różnych czasopism, 1970-78 brał udział w sesjach poświęconych upowszechnianiu muzyki. Od 1970 prowadzi audycje w PR i TV; 1974-75 kierował pierwszymi badaniami zawartości muzycznej programów rad. prowadzonymi przez Ośrodek Badania Opinii Społecznej przy PR. 1977-80 był sekretarzem Zarządu Gł. WTM, 1978-81 sekretarzem organizacyjnym festiwali Moniuszkowskich w Kudowie-Zdroju, 1986 kierownikiem artyst. I Ogólnopol. Harcerskiego Festiwalu Małych Form w Ciechanowie, 1998 zainicjował i kierował Mazowieckim Festiwalem Pieśni Patriotycznej "Tobie Polsko". Jest laureatem nagr. prasowej Związku Autorów i Kompozytorów Rozrywkowych za rok 1978 oraz nagród lit.: 1989 Premio Europeo di Letteratura Giovanile przyznawanej przez uniw. w Padwie (za śpiewnik Marsz, marsz Polonia), 1990 nagr. sekcji pol. International Board on Books for Young People (za Gaude, mater Polonia). Prace - Jazz, beat i rozrywka, Wwa 1973, 1975; Niemen, Wrocław 1974; Mity muzycznej rozrywki, Wwa 1976; Opolska kultura muzyczna 1945-1975, z Z. Kościowem, Opole 1977; Piosenka polska, z L. Terpiłowskim, Wwa 1978; Operetka Warszawska 1954-1979, Wwa 1979; Upowszechnianie kultury muzycznej, Wwa 1980; W. Ochman, Wwa 1980; Droga na zamek. Notatki z ćwierćwiecza szczecińskiej sceny muzycznej (1957-1982), Szczecin 1982; Kariery i legendy. Szkice o artystach polskiej sceny muzycznej, cz.1 Wwa 1984, 1987, cz. 2 1988, cz. 3 1994; Operetka Warszawska 1979-1989. Wwa 1990; Gaude, mater Polonia, Wwa 1990; J. Kiepura, Wwa 1992; Polski śpiewnik narodowy, Poznań 1996 (wyd. albumowe); Hymny polskie, Poznań 1996, Wwa 1997; Świat muzyki, podręcznik dla klas 1-3 gimnazjum, Wwa 1999, 2001; Encyklopedia muzyki rozrywkowej, Wwa 2000; Problemy muzyki w kulturze masowej, w: Polska popularna kultura artystyczna, materiały z sesji Wwa 21-22 1 1975, red. R. Marszałek, Wrocław 1975; Krytyka muzyczna a młodzież, w: Muzyka środkiem uspołeczniania młodych, materiały Miedzynarod. Seminarium ISME - Pro Sinfonika 1978, Poznań 22-26 VI 1978, red. K. Młynarz, Poznań 1979; liczne art., recenzje i felietony w czasopismach: „Poglądy” 1966-70, ,,Ruch Muzyczny" 1968-75, ..Kultura" 1970-81. ,,Teatr" 1972-81 i in.; hasła w: Encyklopedia Muzyczna PWM, Nowa encyklopedia powszechna PWN, t. 1-6, Wwa 1995-97, Wielka ilustrowana encyklopedia powszechna Wydawnictwa Gutenberga, supl. t. 24-29, Wwa 1997-98; Wielka encyklopedia PWN, Wwa 2001 -; wydania: Z polskiej krytyki jazzowej, antologia, Kr. 1978; Marsz, marsz Polonia, śpiewnik, Wwa 1988; tłumaczenie z S. Haraschinem i I. Panek: J.E. Berendt Od raga do rocka, Kr. 1979; libretta musicali z muz. L. Kaszyckiego: Czarodziejski pierścień, z L. Terpiłowskim, wyst. Lublin 1985 oraz Kwiat paproci, wyst. Wwa 1989; sztuki teatr.: Kiepura story, reż. J. Woźniak, wyst. Łódź 1990, Kontrakt, reż. Z. Czeski, wyst. Wwa 1998; scenariusz cyklu Muzyka i polityka zrealizowanego w TVP2. 1989-90. Obfite piśmiennictwo i szeroko zakrojona działalność organizacyjna P. wyrastają z jego zainteresowań i wrażliwości na potrzeby społeczne. Już w czasie studiów P. zajął się problematyką upowszechniania muzyki, omawiając formy masowego przekazu (radio, telewizja, festiwale); propagował muzykę poprzez kreślenie sylwetek śpiewaków (Kariery i legendy, małe biografie) i najbardziej powszechnych form muzykowania (pieśń, jazz, teatr muz.); podjął tematykę hist. przedstawiając w Gaude, mater Polonia pol. pieśń patriot., a w bogato ilustrowanym Polskim śpiewniku narodowym różne reprezentatywne typy śpiewów narod. Jest on jedynym muzykologiem w Polsce zaangażowanym w problematykę szeroko pojmowanej muzyki rozrywkowej (od śpiewogry i operetki po heavy metal i film muz.); świadczy o tym jego Encyklopedia muzyki rozrywkowej oprac. przy współudziale A. Trzaskowskiego, R. Waschki, A. Schmidta, M. Kominka i kilku in. autorów. P. pisze z pasją i swadą, stylem dziennikarskim adresowanym do licznego grona melomanów, jednak niektóre jego prace dotyczące współcz. życia muz. mają trwałe walory dokumentacyjne (np. Opolska kultura muzyczna).
EDzięb [Elżbieta Dziębowska]